Калісьці я была напісала рэцэнзію на тэатральную пастаноўку, рэцэнзія тая моцна нашумела ў вузкіх колах, і Лёша Стрэльнікаў, сустрэўшы мяне на нейкай прэм'еры Купалаўскага, са смехам сказаў: "Што, Ганна, цяпер будзеце адымаць хлеб у тэатральных крытыкаў?"

Сёння я падумала, што цяпер няма што і няма ў каго адымаць, нажаль.

Паглядзелі "Ладдзю роспачы" у філармоніі.

Лібрэта – на дзесяць. Музыка – на дзевяць з паловай: абсалютна шыкоўныя аркестровыя тэмы, музычныя вобразы Гервасія, Боны Сфорцы, Смерці (тут проста ўвесь час беглі мурашкі), хітовая песня хора з карціны "Ладдзя дурэе", а вось арыі Вылівахі я б перапісала, бо надта яны выйшлі лірычныя, у стылістыцы "крыкнуць хацелася – голас замёр")) Трэба дадаць туды вагню і здаровага цынізму)

Самы найлепшы выканаўца, які ўразіў мяне ад пят да макаўкі – Хор. Эх, шкада, што яго хавалі за аркестрам! Як яны спявалі, як ігралі, як рагаталі ў сцэне бунта Ладдзі, як сціхалі і мацнелі па патрэбе – я ў поўным захапленні.

Шчэ моцна ўразілі Бона Сфорца і Смерць: нават у стылістыцы канцэрту яны ўвайшлі ў вобраз і шыкоўна яго вытрымалі.

Гервасія я б: 1) пераапранула, бо смокінг і бабачка стваралі ўражанне, што нешта тут ня так) 2) растрапала б валасы, бо Гервасій не можа быць такім ужо батанікам 3) наліла б яму кілішак каньячку перад канцэртам)

А наогул з гэтага шыкоўнага матэрыялу трэба рабіць мюзікл. І запрасіць на ролю Вылівахі Васіль Дранько-Майсюк [1] ) Ягонай эксцэнтрычнай энергетыкі мне моцна не хапала ўвесь спектакль)

Пару разоў, канешне, пусціла слязу, асабліва там, дзе Гервасій паказваў Боне Сфорцы родную зямлю.