Сёння з раніцы рашуча адпісалася ад усіх без выключэння навіновых сайтаў. Адчула, што іначай, далібог, пачнуцца незваротныя змены ў псіхіцы. Села ў электрычку, з палёгкай уздыхнула і адкрыла нарэшце звычайную кніжку перачытаць да ўрока.
Мда. А ўрок у нас па Васілю нашаму Быкаву. "Сотнікаў". Што я выйграла гэтай заменай, засталося невысветленым.
…
Знайшла стары вершык адзін, з мінулага жыцця. Жыццё мінулае, а настрой чымсьці падобны.
Чаму ўсё мінае, любы?
Няўжо ты мінеш таксама?
І буду глядзець спакойна
У гэты спакойны твар?
Хацела б я стаць фотаздымкам,
З табою ў светлай рамцы
Стаяць на старым серванце
На вышытым рушніку.
Тады застанемся, любы.
Хай унукі пакінуць хату,
Сатлее і знікне ганак,
І прыдзе пад вокны лес –
А я цябе не пакіну,
І ты мяне не пакінеш,
І будзе ўсміхацца сонца,
Праз шыбы пабачыўшы нас.
…
Апошняя шлюпка сыходзіць сягоння ўночы,
І порт Атлантыды пакіне апошні докер,
І дождж ледзяны панясецца нястрыманай хваляй
Па дошках прычалаў, па птушках і гнёздах на дахах.
Грымяць ланцугі якароў нечаканай свабодай,
Бо звыклае дно адпускае, каб сплыць у невядомасць,
І п’яныя яхты качаюцца, б’юцца аб сцены
У апошняй спадзеве, што раніцай будзе іначай.
І вежы і брамы у халоднай вадзе па калена:
Як перацярпець тую хвалю, што плёхне на грудзі,
Бо самае страшнае грудзі, а далей ня страшна,
І нават падасца, што цёпла цяпер у акіяне.
Мая Атлантыда, я доўга цябе суцяшала,
Маніла табе, што ўратую рыдлёўкай і дамбай.
Мая Атлантыда, з квітка на апошнюю шлюпку
Я склала караблік і ў зімную хвалю пусціла.