Ва ўсіх беларускіх школах прад'яўляюць патрабаванні да знешняга выгляду навучэнцаў: дзелавы выгляд - ніякіх джынсаў, пярэстых швэдраў. Часам кіраўніцтва школ занадта рупліва сочыць за тым, як выглядаюць вучні, і дзіця могуць адчытаць за макіяж ці ўпрыгожванні. Intex-press абмеркавала з бацькамі і спецыялістамі, якім павінен быць знешні выгляд школьніка і ці перашкаджае ружовая пасма валасоў навучальнаму працэсу.
Не супраць джынсаў, але не ў школе
Дзеці ў школе павінны быць ахайнымі і дагледжанымі, лічаць баранавіцкія настаўнікі. Дзелавы стыль? Вядома, так, але гэта не значыць, што хлопчыкі павінны быць пастаянна ў пінжаках і гальштуках, а дзяўчынкі насіць выключна белы верх, чорны ніз.
- Да гэтага пытання нельга падыходзіць з шашкай у руках. Густы мяняюцца, і тыя стандарты, якія падабаюцца дарослым, новаму пакаленню проста не зразумелыя. Таму жорсткі аўтарытарны падыход і ціск не выклічуць нічога, акрамя супраціву, - кажа Святлана Аляксандрава, рэпетытар з дзевяцігадовым стажам.
На яе думку, у школьніка павінен быць ахайны выгляд - толькі і ўсяго. Да таго ж сёння выбар адзення, у тым ліку школьнага, настолькі разнастайны, што выглядаць па-дзелавому і ў той жа час стыльна, не праблема.
- Тое, што дзеці хочуць неяк вылучыцца, - гэта нармальна. Мне асабіста не важна, якой даўжыні валасы ў хлопчыка або якога колеру лак на пазногцях ў дзяўчынак, - адзначае Святлана Аляксандрава.
Алёна Гаманович, настаўнік матэматыкі і класны кіраўнік, лічыць: увядзенне патрабаванняў да вонкавага выгляду школьнікаў і ўвядзенне дзелавога стылю - слушнае рашэнне.
- Я не супраць джынсаў, ня супраць ружовых валасоў і завушніц ў носе. Але для школы - гэта не самы зручны выгляд. У грамадстве існуюць пэўныя правілы, якіх варта прытрымлівацца.
Дзіця хоча самовыражаться - калі ласка, але гэта не павінна пераходзіць мяжы. Школа - не месца для забаў, і дзеці павінны гэта разумець, - тлумачыць педагог.
На яе думку, з дзецьмі трэба казаць аб іх вонкавым выглядзе, але ні ў якім разе не ціснуць:
- Аднойчы мой вучань прыйшоў з тунэлямі ў вушах. Пасля ўроку я паклікала яго, мы спакойна пагаварылі. У такіх выпадках я спрабую зразумець, нашто яму гэта. Калі для чалавека велізарная дзірка ў вуху носіць нейкую падаплёку і ён прадстаўляе, навошта гэта трэба, то ніякіх праблем няма. Калі няма, то з часам ён сам зразумее, што яму гэта не трэба, і чалавек вернецца да нармальнага выгляду без лішняга ціску.
Адны - за дзелавой стыль, іншыя - за адсутнасць забаронаў
У групе Intex-press ў сацсетцы «Вконтакте» мы прапанавалі выказацца з нагоды, як павінен выглядаць вучань у школе. Меркаванні ўдзельнікаў падзяліліся. Хтосьці лічыць, што школа - не месца для самавыяўлення праз знешні выгляд, а значыць, кансерватыўны стыль - самы прыдатны для навучэнцаў.
- Мы не дазваляем свайму дзіцяці ні яркіх валасоў, ні пірсінгу, ні яркага макіяжу. Школа - гэта храм навук, а хто з вас ходзіць у такім выглядзе ў храм? Ды і ведаў ні ўбавіцца, ні дадасца ад усяго пералічанага, а вось выклікаць негатыў да сябе - гэта так, - піша Жана.
Удзельніца гурта Таццяна таксама лічыць, што стыль адзення ў школе павінен быць дзелавой, а па-за школай можна хадзіць і ў ірваных джынсах, і ў касухе, і ў берцах.
А вось Арцём ў яркім вобразе школьніка не бачыць нічога дрэннага.
- Вольнае грамадства павінна быць без забабонаў у выглядзе усялякіх рамак і забарон, - лічыць ён.
Такога ж меркавання прытрымліваецца і Дар'я. На яе погляд, знешні выгляд - асабістая справа кожнага і на вучобу ніяк не ўплывае:
- У школе павінны вучыць, а не сачыць за тым, хто як апрануты, у каго нос праколаты ці валасы ружовага колеру.
«Адзенне стварае настрой»
На думку Кацярыны Навіцкай, практыкуючага сямейнага псіхолага, адзенне стварае настрой чалавеку. І калі дзіцяці не падабаецца, у што ён апрануты, у яго не будзе настрою, а адпаведна знізіцца працаздольнасць.
- Асабіста я перакананая, што ў школах павінен быць дзелавы стыль. Не абавязкова чорнае-белае, варыяцый сёння маса: спалучаць вопратку розных колераў, галоўнае - у тым стылі, які прыняты школай. У аднолькавай форме навучэнцы хадзіць не павінны, але пры гэтым у іх можа быць аб'ядноўваючы элемент у вопратцы. Напрыклад, камізэлька, значок ці эмблема, - кажа псіхолаг.
Яна адзначае, што задача бацькоў - тлумачыць дзіцяці, што кожнаму месцу адпавядае сваё адзенне.
"Ужо ў першы дзень апынулася ў дырэктара ў кабінеце»
Жыхарка нашага горада Таццяна Шчэрбань, якая скончыла школу 15 гадоў таму, распавяла, як змяніла дзелавы стыль на гатычны вобраз і як да гэтага паставіліся адміністрацыя навучальнай установы і бацькі.
- У дзяцінстве я была ціхім і спакойным дзіцем, вучылася на «выдатна» і да 9 класа асабліва не вылучалася: ніякага макіяжу, валасы заўсёды заплеценыя ў касу. У дзевятым класе я патрапіла ў кампанію готаў. Як гэта адбылося, ужо і не памятаю, але гэтыя хлопцы, якіх многія абыходзілі бокам з-за іх злавеснага стылю, мяне прыцягнулі.
Праз месяц мой знешні выгляд таксама стаў змяняцца. Перш за ўсё вырашыла пафарбаваць валасы ў чорны колер. Прасіла маму аб дапамозе, але яна адмовілася. Тады я пайшла ў цырульню, дзе мне зрабілі новую прычоску і змянілі колер валасоў. Затым за кішэнныя грошы я купіла сабе туш, цёмныя цені і памаду і стала рабіць яркі макіяж.
Строгую спадніцу і белую кашулю змяніла на чорныя кофты і штаны, стала насіць грубы абутак, фарбаваць пазногці ў чорны колер, зрабіла пірсінг ў бровы і ў носе. Увогуле, стала такой жа, як мае новыя таварышы.
У школу я таксама стала хадзіць у сваім новым вобразе.
У першы ж дзень я апынулася ў кабінеце ў дырэктара. Потым са мной размаўлялі класны кіраўнік і школьны псіхолаг. Яны спрабавалі высветліць прычыну такіх рэзкіх змяненняў у маім знешнім выглядзе. Не ўсе, але многія педагогі не маглі прайсці міма, каб не зрабіць заўвагу: «Што за выгляд? У школу нельга так хадзіць. Гэта табе не вуліца! »
Бацькоў у школу таксама выклікалі, але мама схадзіў толькі адзін раз. Сказала настаўнікам, што мой знешні выгляд ніяк не ўплывае на паспяховасць і наогул - гэта мая асабістая справа.
Я працягвала апранацца, як мне хацелася, але ў 11 класе страціла ўсякую цікавасць да гатычнага стылю.
Мой сын, які вучыцца ў сёмым класе, ходзіць у школу ў строгім гарнітуры, з задавальненнем носіць кашулі і пінжакі. Мне падабаецца, як выглядае мой сын: строга і акуратна. Але калі раптам ён, як і я, у будучыні захоча нешта змяніць у сваім вобразе, я не буду супраць. Як і мае бацькі, я прыму выбар сына і падтрымаю яго.
Анастасія Шымко, арыгінал артыкула па спасылцы