Архіў навін

Тамара Мацкевіч: самастойнасць школы плюс змена сістэмы фінансавання
Радыё Свабода

Тамара Мацкевіч (намесніца старшыні Таварыства Беларускай Школы, Мінск) пра змены ў адукацыі:
Я лічу, што ў сістэме адукацыі найперш трэба было б змяніць сістэму фінансавання. Каб грошы ішлі не на школу, як цяпер, – а за вучнем. Куды бацькі прывядуць сваё дзіця - туды з дзяржаўнага бюджэту пералічваюцца і грошы. Гэта шмат што змяніла б.
Па першае, з'явілася б канкурэнцыя паміж школамі. Школе было б выгадна развіваць адукацыю – а не толькі пісаць паперкі, як цяпер. Прыцягваць, фінансаваць, заахвочваць найлепшых настаўнікаў; укараняць здароўезберагальныя тэхналогіі; практыкаваць бясстрэсавае выхаванне – усё, што магло б прыцягнуць вучняў (адпаведна - грошы) у гэтую школу.
Па другое – бацькі адчулі б адказнасць за адукацыю свайго дзіцяці.
Зразумела, што такая сістэма будзе працаваць пры адной умове: пры ўмове, што школы атрымаюць самастойнасць.
Такім чынам: самастойнасць школы плюс змена сістэмы фінансавання!

Вінцук Вячорка: МОВА. – прорва
naviny.by
Кожны навучальны год пачынаецца з déjà vu. Малодшае дзіця прыносіць са школы некароткі сьпіс дадатковых матэрыялаў, працоўных сшыткаў, дапаможнікаў, атлясаў, якіх вучням не выдае (за грошы!) школьная бібліятэка ды якія трэба самому купіць.
І пачынаецца штодзённае гайсаньне: “Адукацыя” на Хмяльніцкага — “Акадэмкніга” — Цэнтральная кнігарня — і г.д. Мінае другі тыдзень вучобы, а я знайшоў толькі адзін патрэбны працоўны сшытак: “Хімію” для 7 клясы. Іншых — для геаграфіі, фізыкі, ангельскае мовы — знайсьці не магу.

/ каментаваць

Літаратурны брэйн-рынг
Беларуская літаратура
Старэйшыя класы
Аўтар – настаўніца Славянкай гімназіі Вольга Рудая (Бабруйск)

В.Дунін-Марцінкевіч, як вядома, быў душою аматарскага тэатральнага калектыву і ўдзельнічаў у многіх спектаклях. Якую ролю выконваў аўтар у сваёй п’есе “Ідылія”?

Спампаваць матэрыял (81 КБ)

Нарадзіць першакласніка
Аляксандра Дынько, Радыё Свабода

У гэтым годзе школы Беларусі прынялі восемдзесят шэсць тысяч трыста першакласнікаў.

Для беларускамоўных сем'яў першае верасня традыцыйна азначае чарговы віток няспыннай барацьбы за тое, каб іхныя дзеці навучаліся на роднай мове. Міністэрства адукацыі сцвярджае, што ў Беларусі сорак чатыры працэнты школаў з рускай мовай навучання, а з беларускай — аж пяцьдзесят тры працэнты. Прыблізна тры працэнты школаў выкладаюць на дзвюх мовах. Але нават у Мінску, дзе ёсць пяць беларускіх гімназій і пяць школаў, толькі два працэнты вучняў навучаюцца па-беларуску.

Вялікая перамога ў нябачнай вайне бацькоў і чыноўнікаў — гэта клас, у які першага верасня прыходзіць адзін адзіны першакласнік. Сёлета такія класы створаныя ў Магілёве для Яліны Салаўёвай і ў Баранавічах для Ядвісі Малашчанка. А школьнае жыццё Светы Астроўскай з Гродна пачалося з таго, што 2 верасня яна разам з бацькамі выйшла на галоўную гарадскую плошчу, трымаючы ў руках плакат «Хочам вучыцца па-беларуску». У яе вайне на той момант перамагло міністэрства адукацыі. Але ўжо праз пару дзён пасля пікета для Святланы таксама быў створаны асобны клас, а вось яе бацькоў збіраюцца судзіць за несанкцыяванае мерапрыемства.

Сярод усіх нашых мінскіх школаў найбольшай папулярнасцю карыстаецца гімназія № 23. У яе прыходзяць дзеткі, якія не называюць сшытак «тетрадью», аловак — «карандашом», а настаўніка — «учителем».

/ каментаваць