Такі дзень сёння, а я зноў у дарозе, еду вузкімі двухпалоснымі дарогамі цераз мястэчкі і вёскі, гляджу на ўзараныя палі і агароды, і то там, то тут ужо стаяць машыны хуткай дапамогі альбо прыгаюць на кочках па гравійцы ўбок ад трасы – гэта ўжо нехта надарваўся за майскія ў сваёй раллі.
А са стужкі глядзяць на мяне мёртвыя людзі: чорна-белыя чыесьці дзяды і бабулі, маладыя чорнабровыя хлопчыкі, прыгожы наш чалавек, у якога спынілася сэрца ў калоніі, і застылы вецер фотаздымкаў калыша іх непаслухмяныя, такія жывыя валасы.
І сорамна перад кожным памерлым, ва ўсіх войнах, ва ўсіх задушаных паўстаннях, за тое, што еду і гляджу на нежную вясну і бачу буслоў.
А яны глядзяць на мяне з усмешкамі і думаюць нібыта: "Давай, дарагая, не ный, глядзі на дрэвы ўва ўсе вочы, давай жыві".
РАСУЛ ГАМЗАТАЎ
ЖУРАЎЛІ
Салдаты, што загінулі калісьці,
Якіх накрыў вайны крывавы пыл,
Не паляглі ў зямлю пад абеліскі –
Як жураўлі ляцяць за небасхіл.
Яны ляцяць, ня ведаючы стомы,
Праз далячынь гадоў і горкі лёс.
Ці не таму змаўкаем мы ля дому,
Калі яны гукаюць нам з нябёс?
Ляціць, ляціць той клін над родным краем,
І вока зноў яго не абміне:
Ёсць у страі прагалінка малая,
Магчыма, гэта месца для мяне.
Настане час, і з чарадой журботнай
У вечны вырай выпраўлюсь калі,
Я вам гукну, самотна і маркотна,
Усім, каго пакінуў на зямлі...
Па беларуску прамовіў К.Севярынец