Ехалі сёння праз Гомельшчыну, міналі безліч ручаінак і рачулак – тых самых, што ўвесну так шчодра залівалі палі і лугі на кіламетры вакол сябе. Цяпер іх амаль не бачна пасярод пажоўклага бадылля, толькі там-сям блісне сталёвая нітачка халоднай хуткай вады – і дасць нырца ў траву, і нібыта яе няма.
Здавалася б, над чым перакінутыя гэтыя мосцікі, масткі, масты, нічога ж няма ўнізе, адкуль што бралося тут у красавіку – азёры, сінія акіяны, магутныя хвалі, і сотні белых птушак качаюцца на срабрыстай вадзе.
Цемра, цемра, яна насоўваецца кожны дзень, гэта бачна вокам, гэта адчуваецца скурай, шэрасць, шэрасць, і адразу цемра, кладзецца знакамітая беларуская сырая цемра на зямлю. Я цябе ведаю і не баюся, але якая ж цяжкая гэта праца, трываць чарговую цемру.
Я сама як рэчка, мяне амаль не бачна, я бягу хутка і незаўважна па раскіслым халодным полі, хаваюся ў траве, сама халодная і злая, як змяя.
І нас сотні, тысячы, рачулак і ручаінак, слабасільных, не напіцца з нас, не дастаць рыбы, нічога няма, толькі вузкае рэчышча, прарэзанае пасярод поля і вербалозу, і пару кропель упартай срабрыстай вады. Такі час, у якім адзіны сэнс – працягваць упарта рэзаць сваё незаўважнае рэчышча, і быць гатовымі зусім хутка стаіцца пад суровым лёдам.
Але як толькі прыйдзе вясна…