Няма ані эліна, ані іудзея,
Ні правіны, ні подзвігаў,
Ані расчаравання, ані надзеі,
Ані забыцця, ані водгулля,
Ёсць халодны вечар, і чорнае неба на горадам,
Ланцужок агнёў на далёкай трасе,
Нехта шчэ паліць лісце, і цягне куродымам,
І апошнія вокны свецяцца ў школьнай класе,
Нехта там дапісвае цяжкую кантрольную
На самым пачатку сваіх няпростых шляхоў.
Там матэматычка, змірыўшыся з непазбежнай тваёй няздольнасцю,
Глядзіць у вакно на ланцужкі аганькоў.
Яны выйдуць разам у лістападаўскі вецер,
І вахцёрка замкне за імі апусцелы дом.
Яго чакаюць бацькі, яе – дзеці,
Але спачатку горад, што дыхаў за чорным школьным вакном.
І толькі цяжкая стома, цяжкая стома,
І далёкая траса, і бязлітасны лістапад.
Ланцужок машынаў цягнецца са сталіцы дадому,
Каб заўтра ўранні гэтак жа сама паўзці назад.