Развозіла сёння кніжкі пра Глебку, і было мне так прыемна! Нават раней на вялікіх шумных прэзентацыях альбо аўтограф-сесіях не было такой шчымлівай радасці, як сёння, ад таго, што аддаеш з рук у рукі сваю кніжку недзе пасярод горада і тлуму, паспяваеш перамовіцца пару хвілін, паглядзець чалавеку ў вочы, адчуць, як перасекліся жыццямі, запомніць.
Гэта такое сапраўднае і вельмі пранізлівае шчасце, ведаць, што нехта вось такі харошы, свой, будзе чытаць тое, што ты калісьці напісаў.
Я вельмі радая кожнай сустрэчы сёння.
…
Я сёння сустракаюся са сваёй найлепшай сяброўкай, з якой не бачылася цэлы год па зразумелых цяпер беларускіх прычынах. Прачнулася ўночы – і не магу спаць, як у дзяцінстве не можаш заснуць, бо прадчуваеш нейкую чыстую радасць.
Я ўжо некалькі тыдняў думаю пра тое, што гэты кляты час нясе з сабой нешта вельмі важнае для кожнага з нас. Ён ламае нам косці, выкручвае рукі, жалезнай палкай капошыць унутры, раздзіраючы колішнія плеўкі і мембранкі, сашкрабае рознае легкадумнае бліскучае лушпінне і прымушае думаць толькі пра галоўнае і толькі пра сапраўднае.
"Без пакутаў чалавек – трава", – казаў Васіль Быкаў, і ён ведаў, пра што казаў.