Адзін добры чалавек (нізкі яму паклон) знайшоў сёння ў НГІАБ і даслаў мне рэвізскую казку (перапіс) 1795 года па вёсцы Унорыца. У мяне было сёння справаў па горла, але кінула ўсё і села яе расчытваць. 1795 год, апошні падзел Рэчы Паспалітай, імперскія чыноўнікі перапісваюць насельніцтва былога ВКЛ, а наша Унорыца так і ляжыць сабе на высокім беразе Дняпра, як і да таго, і пасля таго, і людзі там ходзяць у наш лес і дзеці боўтаюцца ў спёку ў нашай рацэ.
Пасля неабходнага, традыцыйнага для ўсіх рэвізскіх казак таго часу, ўступа, перад табліцай, у якой паіменаваныя ўсе тагачасныя жыхары Унорыцы (рускі ротмістр, які складаў перапіс, піша - Уноритса) першымі радкамі ідуць такія:
В деревне Уноритсе казенные поселяне коренные здешней страны уроженцы:
Оседлые:
1 двор:
Степан Григориев сын Северинеч вдов 100
100 - гэта ўзрост:) вдов - гэта "вдовец" (яно і зразумела, рэдкая жанчына ў вёсцы дажыве да ста год). Калі Сцяпан Рыгоравіч не дадумаў сабе крыху гадоў, дык атрымліваецца, што нарадзіўся ён у 1695:)
Хаджу цэлы вечар і думаю пра сябе: "здешняй страны ўраджэнцы":))
…
А вось калі ў цяперашняй моладзі ў іхных будучых сацсетках будзе флэшмоб пра 21, на гэтых фотках будуць эпідэміі, рэвалюцыі, эміграцыя і вайна.
…
Толькі туман і трывога на лёдзе,
Па волі альбо супраць волі багоў
Моўчадзь ускрылася. Моўчадзь выходзіць.
Моўчадзь выходзіць з сваіх берагоў.
Ціша. На снезе сцяжынка аленя.
Ціша. На купцы зчарнелы лісток.
Раптам вярба ў вадзе па калена,
Раптам у вадзе па парэнчы масток.
Моўчадзь паўзе і паўзе незаўважна,
Моўчадзь няўхільна, няўмольна паўзе,
Тое, што важыла, болей не важыць,
Тое, што ў небе, цяпер у вадзе,
Моўчадзь накрые дарогу і поле,
Пройдзе праз сцены калючых ажын,
Усё гаманкое і трапяткое
Моўчаддзю стане праз дзесяць хвілін.
Ты не ўглядайся, ты не ўсочыш.
Усе твае мары, і мроі, і сны
Гэта халодная стыглая Моўчадзь,
Весніца будучай нашай вясны.