Ганна Севярынец
16.05.2024
Сум, сум, сум. Мне дзіўна, што гэта не туга, прыкладам, не роспач, не нуда, а менавіта сум, вельмі глыбокі, да самага дна майго, але вельмі празрысты, праз яго ўсё відаць. Усё, што мне падаецца правільным і важным, усё, што я лічу самым галоўным у жыцці - усё відаць праз гэты празрысты, хвалісты сум.
Я тут, і я шмат камунікую з людзьмі, і тымі, і гэтымі. Я часта думаю пра тое, што калі б мне давялося абіраць, з кім, прыкладам, пасядзець харошым летнім вечарам на беразе возера за пляшачкай каньяку, кампанія б выйшла даволі пярэстая з пункту гледжання палітычных поглядаў. Я часта трапляю ў сітуацыі, у якіх бачна, колькі выпадковага, нанесенага нейкімі дурнымі вятрамі, бывае ў гэтых поглядах, і як важна толькі адно: які ты чалавек.
І вельмі, вельмі сумна мне апошнімі днямі. Я стала падобная на тых старых, у якіх увесь час вочы цякуць слязамі. З імі гаворыш пра што-небудзь бадзёрае, кшталту агарода, ўраджая альбо надвор'я, яны дзелавіта, з разуменнем справы, расказваюць пра сенакос, свіней і хлеб, а па твары коцяцца слёзы. Я раней думала, што гэта нешта фізіялагічнае, а цяпер думаю, што гэта такі ж самы празрысты ўсеабдымны сум, які напаткаў і мяне.
Напэўна, я спраўлюся і вярнуся да сваёй звычайнай, як гэта цяпер кажуць, вітальнасці, то бок усеабдымнай любові да жыцця і ўмення рухацца па жыцці ў сваёй плыні. Але пакуль што, як у тым рамане Кандзабура Оэ, "Объяли меня воды до души моей". Такога ў мяне шчэ не было, і я не ведаю, ці нараджаюцца з такога суму нейкія вартыя рэчы. Можа, і не.
Асабліва цяжка, што разам з гэтым сумам надыходзіць немата, немасць.
Не давайце мне парадаў. Усё ведаю.