Ганна Севярынец
26.07.2024
А вось знайшоўся, здаецца, невядомы да сёння, не надта якасны, але харошы здымачак Уладзіміра Хадыкі, харошага міжваеннага нашага паэта. Па ім мала што засталося: сам загінуў у лагеры, жонку забілі ў гета, малога сына - у Трасцянцы, якія там маглі быць архівы. Успаміны пра яго вельмі скупыя, два-тры словы, бо асабліва не было каму ўспамінаць: ён сябраваў з Таўбіным і Дударом, якія там мемуары. Здымак захаваўся ў дыяспары.
А вось мой любімы ягоны верш:
Снапок аўса
Мне сказала маці: выжні
Ты цялятам асакі…
Калыхаўся ціха здрыжнік
Ля блакітнае ракі.
Мне сказала маці: туга
Натапчы і прынясі…
Гаманіла неба з лугам,
Гаманіла з лугам сінь.
Маці мне сказала: у хату
Ты астатняе ўсып…
Жалі ў полудзень дзяўчаты
Недажатыя аўсы.
Па балотах і аблонях
Я зялёнага шукаў…
Сенажаці збілі коні,
І пасохла асака.
Па дарозе невядомай
Беглі кветкі і раса…
І да матчынага дома
Я прынёс снапок аўса.
1927
Яшчэ знайшла вельмі прыгожы верш Уладзіміра Хадыкі. Як часта бывае з міжваеннымі паэтамі, самых прыгожых іхных вершаў у сеціве няма. Выпраўляю:)
На палянцы беленькай
паясок,
Пад сасонкай цененькай
верасок.
Чмарымі палоскамі
маладняк
Будзіць адгалоскамі
золак дня.
Пралятае раніца
па гаі,
Дзіўная, купаецца
ў ручаі.
Сінімі балотамі
сцеле дым...
Згіну за чаротамі
маладым!
Перап'юся соладам,
згіну там...
Дарма сваю моладасць
не аддам.
Беларусь дзяўчынаю
будзе мне -
Апяю рабінаю
пры гумне.
Прытулюся к тварыку
гонь любых -
Выйду без ліхтарыка,
без журбы.
Па паляне беленькай
Я пайду,
А сасонкі цененькай
не знайду.
Новазыбкаў, 1926