Асаблівы клас у звычайнай школе

Мікалай Ільючык, «Информ-прогулка»

А што ж асаблівага ў гэтых 11-класніках Багданаўскай школы што ў Лунінецкім раёне? Педагогі тлумачаць, што клас вельмі вялікі. Пагадзіцеся, 26 навучэнцаў – досыць вялікая колькасць для выпускнога класса сучаснай сельскай школы. А яшчэ настаўнікі кажуць, што ў гісторыі школы яшчэ не было такога выпадку, каб у адным выпускным класе ажно 6 вучняў прэтэндавалі на медалі, акрамя гэтай колькасці ёсць яшчэ трое «Выдатнікаў», ёсць і «харашысты». Ёсць свае лідэры, ёсць на каго раўняцца і з каго браць прыклад.

Я вырашыў разабрацца падрабязней з гэтым школьным «феноменам», пагаварыць з хлопчыкамі  і дзяўчынкамі, а таксама з нязменным класным кіраўніком Інай Уладзіміраўнай Кавалевіч. І тут крыецца яшчэ адна асаблівасць гэтага класа. Справа ў тым, што раней класаў было два. Іна Уладзіміраўна была выхавальнікам, калі дзеці былі зусім маленькімі. Той 1-й «Б» яна ўспамінае і цяпер. З  2-га класа была выхавальнікам ужо ў абодвух класах: і ў «А» і ў «Б». Калі дзеткі пайшлі ў 3 клас, то Іна Уладзіміраўна была выхавальнікам і класным кіраўніком у «А» класе аж да 9-га. Потым абодва класы аб'ядналі ў адзін. Цяпер яны зноў разам і іх класны кіраўнік зноў Іна Уладзіміраўна.

З ёй мы абавязкова пагаворым пазней. Зараз слова самім школьнікам. Некалькі слоў скажа кожны. Аб класе, пра настаўніка і аб сваім хуткім сыходзе ў новае дарослае жыццё.

Наталля Ільючык кажа, што клас вясёлы і дружны. У школе ёй падабаецца. А вось з выбарам будучай прафесіі пакуль не вызначылася.

Сняжана Завадская ў гэтай школе толькі з 9 класа. Раней пражывала ў Пінскім раёне. Але здарылася трагедыя - дзяўчынка страціла бацькоў. Зараз жыве ў свякоў-апекуноў у Багданаўцы. Класам задаволеная, яе прынялі па-сяброўску, і яна хутка стала «сваёй».

Наталля Савіч адзначае тое, што клас, на самой справе, вельмі дружны, і  кожны з аднакласнікаў прыўнёс нешта сваё ў яе жыццё. Дзяўчынка марыць стаць медыкам. А пасля выпуску будзе сумаваць па школьных сябрах.

Андрэй Антановіч  таксама марыць паступіць у медыцынскі. Хлопец кажа, што ў школе добра, але каб сумаваць па ёй у будучыні - гэта ўжо занадта, сентыменты, ды й годзе.

Даша Савіч з выбарам прафесіі пакуль не вызначылася, але часу яшчэ больш чым дастаткова. Раставанне заўсёды выклікае сум. Дзяўчынка кажа, што ёй будзе не хапаць сяброў і цёплай школьнай атмасферы.

Таццяна Антановіч  хоча стаць урачом. Таня кажа, што клас добры, ва ўсіх розныя характары, усе па-рознаму думаюць, ёсць сябры, але ёсць, на жаль і тыя, хто здольны на подласць. Яна спадзяецца, што гэта пройдзе, па меры сталення.

Аляксей Антановіч марыць аб прафесіі чыгуначніка, “пацанамі” у сваім класе ён задаволены цалкам, з імі можна вырашаць любыя праблемы.

Раман Ярмольчык будзе вучыцца і авалодваць будаўнічымі спецыяльнасцямі. А класам ён задаволены і класным кіраўніком таксама.

Мікалай Ільючык таксама марыць аб прафесіі будаўніка, якая заўсёды запатрабаваная. А клас, у якім ён вучыцца, і праўда самы лепшы ва ўсёй школе.

Сяргей Кавалевіч падтрымаў “папярэдніх выступоўцаў”  і гатовы да авалодання будаўнічай спецыяльнасцю. Ён у гэтай школе толькі з 8-га класа, да гэтага жыў і вучыўся ў Пінскім раёне. Кажа, што добра адаптаваўся на новым месцы і хутка абзавёўся новымі сябрамі і прыяцелямі.

Максім Савіч збіраецца вучыцца на чыгуначніка, а ад свайго класа наогул у захапленні, называючы яго суперкласам. Кажа, што праблем амаль ніколі не ўзнікае, а канфлікты вырашаюцца на пачатковым узроўні, не паспеўшы дасягнуць кропкі кіпення.

Антон Ярмольчык - таксама будучы чыгуначнік. Яму вельмі падабаецца іх дружны клас. Хлопец прызнаўся, што Іна Уладзіміраўна для іх як другая мама.

Алёна Мелюх плануе паступаць у чыгуначны універсітэт. Але па тоне, якім яна гэта прамовіла, я зразумеў - магчымыя варыянты. У класе яе ўсё задавальняе і школьным  жыццём яна таксама цалкам задаволеная.

Яна Ільючык вызначаецца паміж напрамкамі «мытная справа» і «лагістыка». Кажа, што з класам пашанцавала. Але тое, што клас дружны і бесканфліктны залежыць у большай меры ад іх саміх. Па аднакласніках, натуральна, будзе сумаваць, і з задавальненнем стане наведваць розныя школьныя мерапрыемствы і пасля заканчэння школы.

Марына Кавалевіч ў выбары прафесіі не вызначылася і адзначае, што гэта Іна Уладзіміраўна змагла згуртаваць вакол сябе ўсіх хлопчыкаў і дзяўчынак. Менавіта дзякуючы ёй, у іх добрыя адносіны паміж сабой і тая атмасфера, якую ўсе называюць «дружным класам» - яе заслуга.

Крысціна Ярмольчык абрала для сябе хіміка-біялагічны накірунак. Дзяўчынка кажа, што ў класе вельмі спрыяльнае становішча для вучобы. Было б жаданне. І хто хоча вучыцца, той вучыцца. А Іна Уладзіміраўна, як мама ці старэйшая сястра. З ёй можна дзяліцца і сакрэтамі.

Васіль Ільючык хоча стаць урачом. Адносіны паміж аднакласнікамі лічыць цалкам прыймальнымі і сяброўскімі. Вядома ж, пасля выпуску будзе не хапаць гэтых  зносін. А класная проста малайчына - яна разумее як хлапчукоў, так і дзяўчынак.

Ілля Ільючык неяк не зусім упэўнена сказаў аб прафесіі вадзіцеля аўтамабіля. І я зразумеў: канчатковы выбар яшчэ не зроблены. Хлопец гаворыць, што гэта Іна Уладзіміраўна змагла згуртаваць клас і ўбачыла ў кожным нешта добрае і асаблівае.

Ганна Мелюх бачыць сябе ў пагонах. Але, зноў жа, канкрэтна нічога яшчэ не вырашыла. Кажа, што ў яе ніколі не было канфліктаў з аднакласніцамі, нават калі «яблыкам разладу» былі хлапчукі.

Віталь Ільючык выбраў для сябе медыцынскае накірунак. Сваім класам і настаўнікамі цалкам задаволены, а мець зносіны можна і па-за класам, і пасля заканчэння школы.  ” Галоўнае, каб былі агульныя інтарэсы. А Іна Уладзіміраўна, падобна, усё жзробіць нас людзьмі”, - кажа Віталь.

Ганна Ільючык збіраецца знайсці сябе ў якім-небудзь творчым кірунку. Магчыма, стане дызайнерам. “А класная наша “заліковая”, - кажа Аня, - і не “здавала” нас ніколі, яна сапраўдны, верны сябар”.

Каця Ільючык марыць аб службе ў МНС, але там занадта высокія патрабаванні ў плане здароў’я. Цалкам магчымы і чыгуначны ВНУ. Аб класе і класным кіраўніку толькі самыя добрыя ўражанні цяпер і такія ж ўспаміны будуць  потым, пасля выпуску.

Аліна Мелюх прыкладае намаганні, каб стаць медыцынскім работнікам. Аб сваім 11-м класе кажа, што заўсёды былі дружнымі, а больш за ўсё пасябравалі за апошнія гады.

Марыя Ільючык хоча стаць кандытарам. Рашэнне канчатковае. Яна кажа, што у кожнага з аднакласнікаў свой характар. Ёсць людзі з агульнымі інтарэсамі, а ёсць і з рознымі. Сапраўдныя ж пачуцці і адносіны праверыць час.

Марыя Мелюх таксама хоча вывучыцца на кандытара. Дзяўчына кажа, што на першы вечар сустрэчы з выпускнікамі прыйдзе з тортам ўласнага вырабу. Пра Іну  Уладзіміраўну кажа, што тая заўсёды дапамагала, ўнікала ў праблемы, знаходзіла да яе і да кожнага свой ключык.

Віктар Ільючык збіраецца ў медыцынскі універсітэт. Прыклад - старэйшы брат. У школе добра, але дзяцінства зусім хутка скончыцца. Пачнецца дарослае жыццё і зусім іншыя адносіны. Класнаму кіраўніку дзякуй за ўменне і жаданне зразумець кожнага.

Пасля такіх зносін разумею, што ў Лунінецкай медыцыне і ў Беларускай чыгункі неўзабаве вырашацца ўсе праблемы звязаныя з недахопам кадраў. Будуць і харчавікі, будаўнікі, шафёры ...

Іна Уладзіміраўна дзеліцца сваімі ўражаннямі: «Такіх ужо не будзе, - кажа педагог, - яны мне як родныя, я з імі ад самага пачатку, памятаю ўсіх іх зусім яшчэ малымі». Класны кіраўнік, ды і іншыя настаўнікі адзначаюць, што гэты клас заўсёды адрозніваўся асаблівай мэтанакіраванасцю. Займаюцца старанна па профілях і на факультатыўных занятках. Прагноз самой Іны Уладзіміраўны - як мінімум 50% з іх цалкам могуць стаць праз год студэнтамі вышэйшых навучальных устаноў. Але гэта не самамэта класнага кіраўніка. Галоўнае, каб усе яны выраслі добрымі, прыстойнымі людзьмі. Іна Уладзіміраўна вельмі шануе рэпутацыяй свайго класа, заўсёды адстойвае інтарэсы навучэнцаў. Наладжаны добры кантакт з бацькамі, а гэта ўжо, як гаворыцца, палова поспеху. З імі заўсёды падтрымліваюцца дзелавыя, і нават даверлівыя адносіны.

Іна Уладзіміраўна выкладае рускую мову і літаратуру. Яна кажа, што хацелася б, вядома, каб хто-небудзь з вучняў пайшоў па яе слядах, але гэта жаданне дзесці толькі  ў глыбінях настаўніцкай душы. Хай кожны вызначае свой далейшы жыццёвы шлях самастойна. Пра дзяцей Іна Уладзіміраўна вельмі цёпла кажа: «Мае». Яна гатовая бясконца доўга распавядаць аб іх характарах і здольнасцях. Кажа, што ў класе займаюцца вельмі таленавітыя хлопчыкі і дзяўчынкі. Ёсць свае музыкі, спевакі, прамоўцы, танцоры, майстры на ўсе рукі, спартсмены і рукадзельніцы ...

Іна Уладзіміраўна марыць аб тым, каб кожны з яе вучняў знайшоў сваё пакліканне, каб спраўдзіліся ўсе мары, каб яе вучні знайшлі для сябе новых сяброў, каб ішлі па жыцці і дасягалі ўсіх намечаных для сябе добрых мэтаў.

А клас і сапраўды асаблівы!