У рамках спецпраекта «Салiдарнасцi» «Зваротны бок медаля» маці дваіх дзяцей расказвае, як яе дачка перажыла цкаванне ў школе.
Чатыры гады таму мая дачка стала ахвярай булінгу — цкавання з боку аднакласнікаў. З ёй не гаварыў увесь клас, за выняткам пары чалавек. Я даведалася пра гэты не адразу. Дачка ні пра што не расказвала. У пачатковай школе такіх праблем не ўзнікала. Клас вяла настаўніца з вялікім стажам працы, якая ўмела вырашаць дзіцячыя канфлікты.
Усё змянілася ў пятым класе, калі класным кіраўніком паставілі ўчорашнюю выпускніцу ВНУ. Дзеці стварылі для камунікавання групу ў сацсетках. Дачку ў гэту супольнасць не ўключылі. У групе апублікавалі агульную фатаграфію, на якой яе твар быў забруджаны чорным колерам.
Гэты здымак дачцэ паказала суседка па парце. Я пагаварыла з класнай, і тая паабяцала пагаварыць з дзецьмі, сказала, што такое больш не паўторыцца.
Пра тое, што з ёй ніхто не гаворыць, дачка не падзялялася. Мяне трывожыла, што ў класе ў яе няма сяброў. Аднойчы перад урокам хлопчыкі напісалі яе імя і імя па бацьку на дошцы: «серГЕЕВна». Яны смяяліся над ёй. Калі пачаўся ўрок, настаўніца не звярнула на гэта ўвагі і сцерла надпіс.
Я вучыла дачку ігнараваць выбрыкі ў яе адрас. Неўзабаве яна прыйшла са школы ў слязах і паказала запіску, якую ёй падкінулі. Там было напісана «Памры, с*ка».
Я патэлефанавала школьнаму псіхолагу і спытала, што будзем рабіць. Псіхолаг сказала: «Я іх усіх падзяру!» Калі ласка, толькі не гэта, узмалілася я. Пасля ўрокаў псіхолаг пакінула ўвесь клас пісаць тлумачальныя, як яны ставяцца да маёй дачкі. На нейкі час яе перасталі чапаць, але ў наступным навучальным годзе цкаванне працягнулася.
Дачка ўспамінае, як баялася зайсці ў клас, таму што адразу пачыналі яе абмяркоўваць. Яна нічым не вылучалася сярод астатніх, апроч таго, што наперапынку сядзела за партай. Дагэтуль дачка мяркуе, што гэта і было прычынай, якая раздражняла яе аднакласнікаў.
— Ты ведаеш, мне хацелася іх забіць, — кажа яна праз чатыры гады.
Дачка доўга працягвала вінаваціць мяне за тое, што я не змагла яе абараніць тады. Дачакаўшыся сканчэння навучальнага года, я перавяла яе ў іншую школу. З ранейшай ёй ляцелі пагрозы ад былых аднакласнікаў, што раскажуць пра яе сваім сябрам у новай школе, і ніхто ўсё адно мець зносіны з ёй не будзе.
Не выйшла. Дачка не стала ізгоем. Але яна дагэтуль баіцца кампаній падлеткаў. Калі мы заходзілі за прадуктамі ў гандлёвыя цэнтры, дзе па вечарах збіраецца моладзь, яна прасіла хутчэй пайсці.
Даведка «Салідарнасці»
Булінг — гэта цкаванне, агрэсіўны пераслед аднаго ці некалькіх чальцоў калектыву (найчасцей, школьнага ці студэнцкага). Булінг бывае як псіхалагічным, гэтак і фізічным.
Усяго ў свеце трапляе пад цкаванне каля 150 млн дзяцей — кожны другі вучань ва ўзросце ад 13 да 15 гадоў. Вельмі часта дзеці не расказваюць пра школьнае цкаванне.
Ў ЗША — краіне, якая займае першае месца ў свеце па стрэлах у школах, Сакрэтная служба правяла даследаванне. Паводле яго вынікаў нельга дакладна вылучыць пэўны тып школьнікаў, схільных да такога роду злачынстваў.
Кэтрын Ньюман з Прынстанскага ўніверсітэта піша, што такія забойцы - зусім не адзіночкі — яны жадаюць камунікавання, але не могуць увайсці ў калектыў. Апроч таго, яны могуць казаць пра сваіх планах, звязаных з гвалтам, у шэрагу выпадкаў часта і на працягу доўгага часу.
Многія такія забойцы пасля паведамлялі следчым Сакрэтнай службы, што пайшлі на гвалт з-за пераследаў з боку сваіх аднакласнікаў, а таксама з-за сваёй адчужанасці ад калектыву.
Арыгінал артыкула па спасылцы