TUT.BY сустрэўся з лепшым педагогам краіны Вадзімам Лосевым і пагаварыў аб прафесіі настаўніка, беларускай адукацыі, а таксама даведаўся, чаму ён пазбавіўся ад «прызавога» красовера Geely.
- Дарэчы, ужо ездзіце на атрыманым за перамогу на конкурсе Geely? Яго вам ўручыў прэм'ер-міністр Галоўчанка.
- Я прыняў рашэнне прадаць гэты прыз. Не ведаю, як бы гэта патлумачыць. Там цяжкая энергетыка. Машына - гэта аб'ект, на які будуць глядзець людзі. Нехта будзе думаць дрэнна, хтосьці - пазайздросціць, хтосьці вырашыць, што гэта падарунак ад «таго самага» (дзяржавы). Час цяпер самі ведаеце які, рэакцыя можа быць неадназначнай. Я так не хачу. Не хачу, каб ідэалагічныя моманты азмрочвалі мне радасць ад перамогі, працу, ўплывалі на стаўленне людзей да мяне. Толькі ведаеце што? Яна [машына] не «атрыманая» - яна заробленая. Я не выйграў гэтую машыну ў латарэю, а заслужыў сваёй працай. Толькі Оля (Вольга Клімовіч, - дзяўчына Вадзіма, якой ён, дарэчы, проста падчас цырымоніі ўручэння «Хрустальнага жураўля» зрабіў прапанову. - Заўвага. TUT.BY) ведае, чаго мне гэта каштавала. Паўтара года яна мяне цягнула - цалкам, ва ўсіх адносінах. А я займаўся конкурсам, сваім удасканаленнем ... Мне наогул здаецца, што мужчыны ў нашай краіне крадуць жаночы час для сваёй рэалізацыі. У жанчыны з раніцы і да вечара праца, а потым яшчэ - дом, дзеці, бытавыя справы нейкія. У выніку на самарэалізацыю ў яе застаецца вельмі мала. Каб жанчыне чагосьці дамагчыся, ёй трэба працаваць у тры-чатыры разы больш, чым мужчыну. Лічу, гэта несправядліва - і схіляюся перад жанчынамі, якія ўвязваюцца ў нейкія сур'ёзныя праекты і выходзяць пераможцамі.
- Дарэчы, пра гендэр. Настаўнік у нашай краіне, ды і на ўсёй постсавецкай прасторы, усё-такі больш жаночая прафесія. Мужчыны нібыта не ідуць у школу ў ліку іншага і з-за невысокай зарплаты - як, маўляў, на тыя 500 рублёў сям'ю ўтрымліваць. А вы як будзеце?
- Адкуль такія стэрэатыпы? Я не ведаю, як можна атрымліваць у школе 500 рублёў - гэта трэба наогул нічога не рабіць. Катэгорыя, стаж, гадзіны, прэміі за перамогі вучняў у конкурсах і алімпіядах - у мяне набягае больш за тысячу. Я задаволены. Мне пакуль хапае. А каму не хапае - ідзіце просіце замену, вам заўсёды яе дадуць.
- Добра. Нельга абысці гэтае пытанне. У вас жа таксама ў школе быў выбарчы ўчастак. А вы былі ў камісіі?
- Не быў.
- Пасля падзеяў 9 жніўня і далей у школе становішча змянілася?
- Безумоўна. Проста ніхто не паказвае гэта. Гэта значыць, знешне ўсё ок, але, думаю, у людзей, вядома, ёсць перажыванні з гэтай нагоды. Таму што яны не глухія і не сляпыя, да таго ж настаўніка - гэта людзі, якія ў сілу адукаванасці і прафесіі павінны думаць і аналізаваць. Але так, у школе пра гэта [выбары і тое, што было потым] не гавораць. Дакладней, пра гэта не гавораць услых. Камусьці да пенсіі два гады, а камусьці - 20 гадоў, і ўсё яшчэ толькі пачынаецца. Хто я такі, каб асуджаць іх? І, буду шчыры, я таксама баюся з вамі гаварыць на гэтую тэму. Скажу толькі, што ў апошні час я ў захапленнi беларусамі. Так, яны і праўда неверагодныя!
- А баіцеся-то чаго? Страціць працу?
- Так, баюся. Я не таму баюся, што вось, маўляў, памру з голаду. Я, ведаеце, працу сваю вельмі люблю. Люблю вучняў сваіх і адчуваю адказнасць перад імі. Я ведаю, што яшчэ магу зрабіць шмат карыснага для іх і для краіны.
Чытаць поўную версію: https://news.tut.by/society/704891.html
Читать полностью: https://news.tut.by/society/704891.html