Сёння была пахіснулася ў настроі, сабралася была ўпасці ў роспач. А потым пагутарыла з адным чалавекам. І ён, пасміхаючыся такой спецыфічнай нашай цяперашняй усмешкай, сказаў прыблізна так: "Ну, гэта як салдат сядзіць у акопе. Ён жа не бегае па полі, не гарлае, не прыгае да неба. Але гэта важна, што ён на сваім месцы. Ну так, мокра, зямля халодная, тое-сёе, ну дык гэта ж ясна, гэта акоп. У акопах так, як у акопах".
І чамусьці мне расхацелася ў роспач) Бо ў акопе шчэ і ў роспачы, ну гэта ўжо зусім тупа)
…
Заўважыла парадаксальную рэч. З эмацыйных тэкстаў, якія трапляюць у публічную прастору, самыя бадзёрыя – лісты палітвязняў з турмы. Наступныя па градусе пазітыву – ад тых, хто застаўся ў Беларусі. Самыя горкія – ад тых, хто быў вымушаны з'ехаць.
Проста ёсць абставіны, у якіх ты не маеш права губляць надзею, бо, акрамя яе, у цябе часам зусім нічога няма.
Са святам, стужка. Вечная зорка ўзышла.
Кастусь Севярынец
Перазімуем!
На двары стаіць павець,
Пад павеццю – дровы:
Каб не стыць і не дубець
Вечарком зімовым.
У падполе – бульбы пуд,
Не адзін, а болей,
Агуркі з капустай – тут,
А не дзесьці ў полі.
Значыць, так таму і быць:
Ёсць і конь, і збруя.
Ёсць што есці, чым тапіць …
Дык перазімуем!