Гэтыя дзеці, якім у 2019 было ад 14 і да 19 гадоў, на чый нежны ўзрост абвалілася вось гэтае вось усё, ад кавіда, які сапсаваў ім апошнія школьныя гады, першыя курсы, медыюмы і выпускныя, да ўсяго наступнага, цяжкога і для нас, а ўжо для іх якога вар'яцкага – гэтыя дзеці мой несупынны боль. Я іх калі бачу паасобку, не ў натоўпе, я стрымліваюся з апошніх сіл, каб паводзіць сябе з імі як роўная з роўнымі, а не як запалошная курыца з абдымкамі і прычытваннем. Хаця над кожным хочацца і распрасцерці крылы, і заплакаць.
Зараз пабачыла аднаго такога з гітарай. Тоненькі, худзенькі, невысокі, у дрэдах. Такіх у дваццатым білі першымі.
Высокім, хлапечым голасам, у якім звініць няёмкасць, аб'яўляе песню. Запеў. То голас быў ціхі ад няёмкасці, а запеў так файна! Гучна, чыста, і па-беларуску. Грошы збірае ў вязаную шапку з пампонам.
Іду плачу цяпер.
…
Ты пытаешся чаму я маўчу і чаму не спыняю войнаў
Ну па-першае я і праўда не маю такіх паўнамоцтваў
А па-другое паслухай вы так доўга жылі ў спакоі
Што згубілі арыентацыю ў прасторы і патрэбу ў вышэйшай моцы
Вы пачалі руйнаваць межы дабра і зла
Вы прыдумалі што яны не існуюць аб’ектыўна
Ну слухай ну нешта ж мусіла вам паказаць
Анёла на плячы і д’ябла за спінай
Паслухай хіба не ты казала што разуменне дабра залежыць ад пункту гледжання
Хіба не ты спрабавала зразумець забойцаў і дараваць крадзяжу
Ну ты ж ведаеш у мяне ўсё зафіксавана і з розных бакоў пацверджана
Дый ты сама ўсё памятаеш што я тут табе кажу
Цяпер глядзіце адчувайце і я з вамі таксама яшчэ раз адчую
Ці існуе аб’ектыўна рай і ад
Чакайце дна вось яго скажу па сакрэце сапраўды не існуе
Чакайце калі вернецца тое што ніколі не вяртаецца назад
Я ўжо таксама ці верыш сплакаў усе вочы
Сто мільённы раз за апошнія дзве тысячы гадоў
Хто б спытаўся мяне тады ці хочаш ці нават ці гатовы ты Ойча
Глядзець на ўсё гэта са сваіх бясконцых крыжоў
А яшчэ скажу табе цяпер ужо можна
Ты ўжо дарослая і на скронях тваіх серабро
Зло ніколі і нікім не будзе канчаткова пераможана
Але вы можаце зрабіць так
Каб пераможаным не было і Дабро.