24 студзеня
Дзякуй Katja Syurkova, што нагадала пра гэты мой стары верш. Як той казаў, актуальненька:) І, зноў жа, з рыфмай:)
Мой родны кут,
Куды я забілася пасярод болі й пакут,
І дзе можна яшчэ пастарацца прыняць такую паставу,
Каб крыху меней балела зверху, знізу, злева і справа,
І таму ў ім нельга глыбока дыхаць, вытыркацца й вярцецца,
Бо адразу пачынае ціснуць у пячонках і ў сэрцы,
Мой родны кут, дзе з паліц паглядаюць героі,
Не-героі, забітыя, забытыя, святыя і воі,
І елка, канешне, ў пары з хваіною,
Дзе кожнага дня агульную праўду нема крычыць Кастусь
(От ужо дзе ўдалая рыфма да слова “Беларусь”,
Бо класіка прапануе для Беларусі
“гусі”, “вярнуся” альбо “не вярнуся”,
А жыццё прапануе “упруся”, “ўберагуся”, “ў прымусе”),
Мой родны кут, небагаты, стакроць распяты,
Пакладзены мне лёсам пад пяты,
Кут, які забываюць у спічах згадаць прамоўцы,
А тутэйшы не забывае нават у цеснай дамоўцы,
Бо забыць цябе, як той казаў, проста не маюць сілы,
Бо сілы сышлі значна раней, чым ты сам дапоўз да магілы,
Ну і хай сабе, хіба не жылі мы бяз сілаў,
Дзяцей падымалі, гарады адбудоўвалі, балаты гацілі,
І ўсё без сілаў, без сілаў, на адной толькі мары аб волі,
Пакуль усе навокал крычалі: ды хто вы такія, даволі вам ужо, даволі.
А мы ўсё шавелімся, як той партызан у пятлі,
Не каля наля ўжо, а тупа на нулі.
О такія ў нас справы, мой родны кут.
Але ты ўсё адно ня бойся. Мы тут.