Субота, раніца, дачныя маршруткі. Народу – цьма. Маршруткі ў нашым кірунку маюць вельмі блытаны расклад, мала хто ў ім добра разбіраецца, утвараюцца бясконцыя змяістыя чэргі, нехта стаіць адразу ў трох, нехта ніяк не можа ўбіцца хаця б у адну, клункі, дзеці, сабакі, там і сям успыхваюць спрэчкі і сваркі, нехта едзе з рыдлёўкай, добра што не з сякерай, бабуля гадоў пад дзевяноста ўвесь час пераносіць з чаргі ў чаргу дзве сумкі, тачку і вядро, карацей, цырк.
Нам, настаўнікам, у такіх варунках звычайна радыя, бо мы трываем-трываем, а потым пачынаем парадчыць гэты бардак.
Сёння цярпенне адначасова скончылася ў мяне і шчэ ў адной жанчынкі. Яна больш падобная на культарганізатара альбо завуча па выхаваўчай працы, яшчэ не астыглага ад выпускнога: на твары яе шырокая ўсмешка, у голасе звініць пазітыў, і яна, разводзячы людзей па арганізаваных, прыгожанькіх цурочках, увесь час прыгаворвае: давайце захоўваць радасны настрой! Давайце верыць у лепшае!
Пакрысе куламеса пераўтвараецца ў парадачак. Што праўда, арыентуемся ў ім толькі мы, бо нехта з нашых цурочкаў пабег у краму, хтосьці паліць у баку, хтосьці сядзіць у скверыку за сто метраў ад падзей, карацей, трэба пільнаваць, і чалавек з боку не разбярэцца. Усіх новенькіх адпраўляюць да нас, і мы іх ставім куды след, трымаючыся з апошніх сіл, каб не пачаць ставіць іх у пары "дзевачка-хлопчык".
І тут прыходзіць дзядзечка. Думаю, ён інжынер на пенсіі. Альбо з першых савецкіх праграмістаў. Яму недастаткова проста стаць туды, куды яму паказалі. Ён хоча разабрацца, зразумець логіку. Ахапіць усю сітуацыю ў яе прычынах і наступствах.
Я гляджу на яго сталёвым настаўніцкім позіркам. Мая каляжанка набірае паветра ў лёгкія, разводзіць рукамі і ўключае самую яркую са сваіх усмешак, але маўчыць, бо баіцца сарвацца.
І тады іншы дзядзечка хлопае нашага інжынера па плячы і кажа: "Ды кінь ты. Жанчыны разбяруцца".
Думаю, гэта былы трудавік)