А сёння дзень народзінаў Алеся нашага Дудара, добрага майго таварыша з тых дваццатых, які сустрэўся мне якраз перад нашымі дваццатымі – і мне з ім ісці лягчэй.
За гэты год зрабілася для яго зусім няшмат, але нешта ўсё ж ёсць: самым невераемным чынам пры дапамозе ўкраінскіх калег адшукалася частка Дударова перакладу "Германіі. Зімняй казкі" Гайнэ. Некалькі лістоў з гэтага перакладу былі тут, сярод папер, знойдзеных у 2017, а частка – нейкім чынам невядома калі апынулася ў Кіеве, і вось там, пад бомбамі, была знойдзена. Такая вось ягоная ўласцівасць – апынацца пасярод трындзяцоў.
Шчэ з'явіўся новы пераклад ягонай Зоркі - на французскую гэты верш пераклала Yana Hultsiayeva, і для франкафона Дудара, які быў першым перакладчыкам Бамаршэ, гэта дарагі падарунак) Апынацца на скрыжаванні моў - таксама ягоная ўласцівасць)
А яшчэ ў гэтым годзе з'явілася цудоўная песня на верш Дудара - "Завяжу я, завяжу я", музыку напісала Галіна Казіміроўская, а выканаў яе адзін наш легендарны хор, спасылку даць не магу, як вы разумееце. Таксама не магу даць спасылку на радыёсерыял пра Дудара, створаны камандай Васіль Дранько-Майсюк, а серыял такі, між тым, таксама выйшаў у гэтым годзе. Шчэ адна ўласцівасць майго таварыша – апынацца пасярод экстрэмістаў, алкаголікаў і тунеядцаў. Багема:)
Верш сёння будзе, дарэчы, вельмі спакойны. Я яго вельмі люблю, гэты верш кніжнага хлопчыка, які сам стаў кнігай.
Змора ня хіліць, ня вабіць яда
ад вобразаў, слоў і форм.
Поэта нарэшце скончыў і здаў,
і кніга пайшла ў набор.
Гарэла вітрына у сотні фарб.
Кніг столькі – глядзі ды глядзі!..
Поэта-ж убачыў поўны чар
маленькі томік адзін.
За годам год – чарада прайшла.
Шмат кніг – вялікіх, малых…
Хто ўспомніць, канчаючы дальні шлях,
слупоў прыдарожных лік.
І там, на асфальце, пад шэрай сьцяной,
дзе кнігі расклаў букініст,
вялікі поэта штурхнуў нагой
забытага томіка ліст.
1928