У апошні час ідзе дыскусія пра статус настаўніка. Гэтам пытаннем абяцаюць заняцца і міністр адукацыі, і былы першы намеснік міністра, а цяпер рэктар педуніверсітэта.
Такія заявы высокіх чыноўнікаў выклікаюць буру эмоцыяў тых, чый статус гэтыя ж чыноўнікі апусцілі ніжэй за некуды. Настаўнікі прапануюць спачатку падняць заробкі, прыбраць непатрэбную паператворчасць і розныя непрафесійныя абавязкі. І надзіва, большасць з іх верыць, што аўтарытэт прафесіі і павага да педагога вернуцца самі сабой. Вядома, што настаўнікі маюць рацыю: нізкія заробкі ніяк не спрыяюць прэстыжу прафесіі, аднак…
Давайце ўявім, што здарыўся цуд, і настаўнікам з 1 верасня забаранілі дзяжурыць на дыскатэках, хадзіць па хатах небяспечных сем’яў, выпрошваць грошы ў бацькоў на рамонт школы і пісаць справаздачы. Ды яшчэ сталі за працу плаціць сярэднестатыстычны заробак, які ў Мінску складае 800 даляраў. І што?