Блог Паліна Пляшко

Неяк у беластоцкай краме пры разліку ў я недачула, пра што спытала ў мяне прадавец. “Co jeszcze raz?” — перапытала я, механічна пераклаўшы адпаведны выраз з беларускай мовы. На што ў адказ атрымала ад польскай прадаўшчыцы рускае: “Пакет не нужен?” 

  Пацікавілася ў польскай сяброўкі, што я не так спытала. Аказваецца, у такіх сітуацыях у палякаў прынята казаць “Słucham?” (Слухаю?) альбо “Przepraszam?” (Прабачце?), а мой адказ быў некарэктным. Тое, што польская мова не з’яўляецца для мяне роднай, выдае не толькі мой акцэнт, але і няведанне сінтаксічных і іншых адметнасцей мовы. 

Нядаўна ў інтэрнэце з’явіўся артыкул пра беларускую дзяўчынку-білінгва (дзеці-білінгвы з нараджэння засвойваюць дзве мовы на ўзроўні роднай). Ад нараджэння бацькі дзяўчынкі размаўлялі з ёй на беларускай мове, а бабулі-дзядулі, выхавальнікі ў садку — на рускай.

Вучоба ў Польшчы пачынаецца з 1 кастрычніка, а з 5 да 30 верасня я праходзіла курс польскай мовы і культуры Pollando, які сабраў 18 чалавек, з іх толькі трое з Беларусі, астатнія 15 — з Украіны.