І трэба ж было, каб менавіта сёння ў стужцы паміж шокам і смуткам па Алесю Пушкіну трапілася мне згадка аб чарговым выступе аднаго беларускага літаратара на фэсце дыяспары з адвечнай
Ілля ўжо трэці тыдзень у летніку, і я ўпершыню за вельмі працяглы час, больш за дзесяць год дакладна, засталася зусім без ніякіх дзяцей.
Даўно ўжо павінна я была сесці і перагартаць сваю "Бельгію" з пэўнымі важнымі мэтамі.
Па-рознаму, канешне, крыўдзяць нас касіры ў крамах: то пенсійную ільготу папросяць, то з жалем у вачах папярэдзяць пра высокую цану, але сёння яны пераўзышлі самі сябе.
Па-рознаму, канешне, крыўдзяць нас касіры ў крамах: то пенсійную ільготу папросяць, то з жалем у вачах папярэдзяць пра высокую цану, але сёння яны пераўзышлі самі сябе.
От калі каціны Божанька выдаваў катам паложаныя ім ад нараджэння дзевяць дадатковых жыццяў, то на нашай Лізе ў яго перамкнула – і ён даў ёй двайны наборчык.
Гэта была благая ідэя – пачынаць чытаць "Gloria victіs (Слава пераможаным)" Элізы Ажэшкі адразу ў электрычцы.
Нешта зусім я стала паламаная.
А вось жа сёння корпус Дударовых папер, якія пакрысе адшукваюцца то там, то тут, павялічыўся на дваццаць старонак:) Удалося адшукаць частку ягонага перакладу паэмы Гайнэ "Германія Зімовая казка".<
