Было аднойчы, што я насварылася на вучаніцу, ажно падвысіўшы голас: яна паблытала і не магла разблытаць Полацк з Пінскам, не памятала, дзе знаходзяцца гэтыя гарады, а калі я жартам спыталася, ці не ведае яна, у якім баку мапы знаходзіцц
Як не імкніся нічога не чакаць, а жыць тут і цяпер, сыходзячы з абставін – усё адно чакаеш, і чаканне гэтае не такое рамантычнае, як яшчэ год таму, а вельмі тужлівае і нуднае, такое прыкладна, як у дзяцінстве, калі забудзешся на ключ ад
У мяне быў такі прыяцель у маладосці, ён казаў так: "Калі я не ведаю гэтага пісьменніка (мастака, кампазітара, актора), значыць, ён невядомы". Гэта заўсёды было смешна слухаць.
Здаецца, я канчаткова аформілася ў хобіта) Нічога чужога не хачу, ані чуць, ані бачыць, і каб паўсюль, і знізу, і зверху, і з усіх бакоў было толькі сваё) І калі і цікавіцца чужым – выключна для таго, каб лепей разумець сваё.
Калісьці я была напісала рэцэнзію на тэатральную пастаноўку, рэцэнзія тая моцна нашумела ў вузкіх колах, і Лёша Стрэльнікаў, сустрэўшы мяне на нейкай прэм'еры Купалаўскага, са смехам сказаў: "Што, Ганна, цяпер будзеце адымаць хлеб у тэа
Ехала сёння ў электрычцы, а за спінай маёй сядзела купка дзяцей з настаўніцай. Я іх не бачыла, вядома ж, бо абарочвацца ў электрычцы на людзей лічу за маветон, але вуха, канешне, прыклеіла.
Нейкі такі сум апанаваў увечары, цягучы, празрысты і халодны.
Неяк у каментарах зайшла невялікая размова, ці дапамагаюць дзеці перажываць гэты час, альбо, наадварот, абцяжарваюць, дадаюць трывогі.
Сёння дзень музейнага сэлфі, а ў мяне якраз ёсць адно з гісторыяй.
От беларусы, канешне, у сваёй інтравертнасці вельмі цікавыя людзі. Сутыкне з кім-небудзь лёс, напрыклад. Ціхі, спакойны, незаўважны нават чалавек. Сядзіць сабе, маўчыць.
