Сёння з раніцы рашуча адпісалася ад усіх без выключэння навіновых сайтаў. Адчула, што іначай, далібог, пачнуцца незваротныя змены ў псіхіцы. Села ў электрычку, з палёгкай уздыхнула і адкрыла нарэшце звычайную кніжку перачытаць да ўрока.
Апошнім часам часта даводзіцца гутарыць з цудоўнымі людзьмі, якія з розных прычын засвойваюць самавукам прафесію школьнага настаўніка.
Сталі сёння на ўроку з шасціклашкамі чытаць Купалаў "Курган". Спачатку дзеці. Пыкалі-мыкалі, беларуская ў іх недасканалая, карацей, спыніла я іх і кажу:
Ведаеце, што. Шмат роспачы навокал. Такой жудаснай роспачы, гранічнай. Я так скажу. Уявіце сабе, што вас у такім стане пабачыў Мукавозчык. Ці хто там яшчэ з іх. І вы седзяце перад ім, у роспачы, слязах і адчаі. Буэ.
А я сёння хачу павіншаваць з першым верасня тых, хто не ўвойдзе сёння ў клас, не прынясе дадому мільён кветак, не будзе мітусіцца на лінейцы, не зможа абняць сваіх вучняў – і не таму, што не хоча, а таму, што яму гэт
Калі ў дзяцінстве папусціць некаторыя маральныя забароны, калі не выставіць чырвоныя сцяжочкі альбо, што часцей, наадварот на месцы патрэбных чырвоных сцяжочкаў паставіць стрэлачкі, якія нібыта паказваюць шлях да пос
Ну вось зноў: не надта вялікая, але заўважная з раніцы хваля каментаў, напісаных пад капірку. З'яўляюцца пад навінамі пра злітую базу рэпрэсаваных грамадзян СССР.
Хочацца нагадаць пра інфармацыйную гігіену.
Апошнім часам шмат думаю пра тое, якім чынам прайшліся апошнія гістарычныя катастрофы па маім пакаленні, па людзях, народжаных у семідзясятых гадах мінулага стагоддзя.
