Дзённік настаўніцы. 6 снежня
Днямі было ў стужцы вельмі цікавае абмеркаванне "Чаму сто год таму прайграла Белая армія".
Днямі было ў стужцы вельмі цікавае абмеркаванне "Чаму сто год таму прайграла Белая армія".
Простую, але дакладную думку напаткала ў стужцы – на жаль, не памятаю, хто сфармуляваў.
Гэта падсвечнік, Івянецкая кераміка. Ён мае просценькую, але ўсё ж гісторыю) Апошнім часам я пачала моцна захапляцца вельмі простымі гісторыямі, без экшну.
Еду ў электрычцы ў касцюме, што называецца, "жэншчыны" – з макіяжам і фрызурай.
Сяджу сёння ўвесь дзень з кніжкай выбраных артыкулаў колішняй, яшчэ беларусацэнтрычнай, "Саўбеліі", і думаю розныя несвоечасовыя думкі.
Страх забівае асобу. Мы перастаём быць людзьмі, калі аддаемся цалкам страху перад абставінамі альбо тымі, хто нам падаецца больш моцным. Маральнае разлажэнне чалавека, які баіцца, не ведае дна.
Звычайна некалькі тыдняў перад 29 кастрычніка ўнутры мяне пануе надзвычай дзелавіты настрой, я нават не паспяваю эмацыйна адрэагаваць на дату. Шмат рознага клопату, бо гэта, як кажа АіФ – "мой перыяд".
Праглядаю крытычным вокам медыяпедагога адукацыйныя навіны ўсіх беларускіх СМІ, асабліва люблю рэгіянальную прэсу і сайты. Дык маю крыху пазітыву (хаця, як для каго).