Апошнім часам у медыя з’яўляецца шмат “інфармацыйных качак”, якія дапамагае выкрыць простая школьная матэматыка.
З аповесці расійскага пісьменніка Вячаслава Кандрацьева: “Сталі яны па чатыры ў рад і пайшлі. Чалавек трыста іх было, вось і расцягнулася калона на паўкіламетра…”
... голад на новую інфармацыю, на новыя ідэі быў такім вялікім, што настаўнікі гатовы былі ашчаджаць вялікую частку сваёй уласнай зарплаты, каб яго задаволіць. Сёння ўявіць такое немагчыма: у настаўнікаў паступова вытраўляюць памкненні да ўдасканалення якасці сваёй працы, бо вышэй цэніцца зусім іншае, якое раней было другасным.
Я не настальгую па СССР – гэтая дзіка пачварная дзяржава і павінна была сыйсці ў нябыт. Але я настальгую па тым настаўніцкім энтузіязме, які ахапіў савецкіх настаўнікаў у 80-я гады.
Дзіўная рэч: міністэрскі чыноўнік павучае настаўніка, як яго вучні павінны сшыткі падпісваць. Дык што ж: нашы настаўнікі і гэтага не ведаюць? А можа не трэба такая вайсковая абавязалаўка? Няхай у розных настаўнікаў сшыткі падпісваюцца па-рознаму?..
Чалавек пасля цяжкай хваробы зноў вучыцца хадзіць. Ходзіць, хістаючыся, спатыкаецца... Так і наша мова. У той жа час яе жыццёвыя сілы прымушаюць расейцаў пераймаць нашы словы... Бо - так чуецца...
У школах царскай Расіі адной з важнейшых дысцыплін была логіка. У савецкіх школах логіку не вывучалі. Чаму?.. І што замяняла логіку? Роздум пра гэта як прадмова да лекцыі "Матэматыка як частка культуры".
