І вось сядзіш увечары, і такое адчуванне, што гэта па табе адбамбіліся, унутры пуста, сэрца парвалася, сіл няма аніякіх, а шчэ наверх на гэта сам сабе гаворыш: слухай, як не сорамна табе, сядзіш у хаце, гарбата ё, булка
Галоўная задача мая цяпер – аднавіць унутраную раўнавагу, над чым я сур'ёзна працую:) От зараз, напрыклад, вывучаю радавод унорыцкіх катоў:) Пакуль дарослыя мітусіліся па гаспадарцы, плямяшка склала генеалагічнае дрэва ўсіх наяўных і памятных катоў і кошак, распытаўшы для гэтага і ўнорыцкіх гаспад
Увосень 2016 года, прыблізна вось у такі час, адным днём я выйшла з архіва дыхнуць халоднага паветра: чарговы раз гартаючы фонды Маладняка, я натрапіла на ліст Дудара да Дубоўкі, дасланы з Полацку ў 1925 годзе, прачытала яго нібы наноў, і на мяне нечакана абрынулася магутнае і невытлумачальнае для
Сёння з раніцы рашуча адпісалася ад усіх без выключэння навіновых сайтаў. Адчула, што іначай, далібог, пачнуцца незваротныя змены ў псіхіцы. Села ў электрычку, з палёгкай уздыхнула і адкрыла нарэшце звычайную кніжку перачытаць да ўрока.
Апошнім часам часта даводзіцца гутарыць з цудоўнымі людзьмі, якія з розных прычын засвойваюць самавукам прафесію школьнага настаўніка.
Сталі сёння на ўроку з шасціклашкамі чытаць Купалаў "Курган". Спачатку дзеці. Пыкалі-мыкалі, беларуская ў іх недасканалая, карацей, спыніла я іх і кажу:
Ведаеце, што. Шмат роспачы навокал. Такой жудаснай роспачы, гранічнай. Я так скажу. Уявіце сабе, што вас у такім стане пабачыў Мукавозчык. Ці хто там яшчэ з іх. І вы седзяце перад ім, у роспачы, слязах і адчаі. Буэ.
А я сёння хачу павіншаваць з першым верасня тых, хто не ўвойдзе сёння ў клас, не прынясе дадому мільён кветак, не будзе мітусіцца на лінейцы, не зможа абняць сваіх вучняў – і не таму, што не хоча, а таму, што яму гэт
