Калісьці я была напісала рэцэнзію на тэатральную пастаноўку, рэцэнзія тая моцна нашумела ў вузкіх колах, і Лёша Стрэльнікаў, сустрэўшы мяне на нейкай прэм'еры Купалаўскага, са смехам сказаў: "Што, Ганна, цяпер будзеце адымаць хлеб у тэа
Ехала сёння ў электрычцы, а за спінай маёй сядзела купка дзяцей з настаўніцай. Я іх не бачыла, вядома ж, бо абарочвацца ў электрычцы на людзей лічу за маветон, але вуха, канешне, прыклеіла.
Нейкі такі сум апанаваў увечары, цягучы, празрысты і халодны.
Неяк у каментарах зайшла невялікая размова, ці дапамагаюць дзеці перажываць гэты час, альбо, наадварот, абцяжарваюць, дадаюць трывогі.
Сёння дзень музейнага сэлфі, а ў мяне якраз ёсць адно з гісторыяй.
От беларусы, канешне, у сваёй інтравертнасці вельмі цікавыя людзі. Сутыкне з кім-небудзь лёс, напрыклад. Ціхі, спакойны, незаўважны нават чалавек. Сядзіць сабе, маўчыць.
Падчас любых маштабных катастроф у народзе пачынаюць гуляць якія-небудзь кароткія страшныя расповеды, у якіх канцэнтруецца які-небудзь асаблівы жах канкрэтнай падзеі.
Вельмі-вельмі важны пост! І для беларусаў замежжа, і для нас усіх. Пост-падручнік. Не апускайма рук, карацей)
Навагодняе меню ў нас заўсёды адно і тое ж. Яно сфармавалася шчэ ў тыя гады, калі мы жылі вельмі-вельмі сціпла, нават, я б сказала, бедна:) З двума дачушкамі ў інтэрнаце, на вельмі невысокіх заробках, з дарэмнымі, як тады падавалася, марамі пра ўласны кут.
Думаю пра самы дзіўны для сябе вынік года. Я болей не выкладаю рускую літаратуру, і выглядае на тое, што больш ніколі і не буду выкладаць.
