Блог Ганна Севярынец

Нейкі такі сум апанаваў увечары, цягучы, празрысты і халодны.

Сёння дзень музейнага сэлфі, а ў мяне якраз ёсць адно з гісторыяй. 

Падчас любых маштабных катастроф у народзе пачынаюць гуляць якія-небудзь кароткія страшныя расповеды, у якіх канцэнтруецца які-небудзь асаблівы жах канкрэтнай падзеі.

Навагодняе меню ў нас заўсёды адно і тое ж. Яно сфармавалася шчэ ў тыя гады, калі мы жылі вельмі-вельмі сціпла, нават, я б сказала, бедна:) З двума дачушкамі ў інтэрнаце, на вельмі невысокіх заробках, з дарэмнымі, як тады падавалася, марамі пра ўласны кут.

Сёння была пахіснулася ў настроі, сабралася была ўпасці ў роспач. А потым пагутарыла з адным чалавекам. І ён, пасміхаючыся такой спецыфічнай нашай цяперашняй усмешкай, сказаў прыблізна так: "Ну, гэта як салдат сядзіць у акопе. Ён жа не бегае па полі, не гарлае, не прыгае да неба.