Сёння была пахіснулася ў настроі, сабралася была ўпасці ў роспач. А потым пагутарыла з адным чалавекам. І ён, пасміхаючыся такой спецыфічнай нашай цяперашняй усмешкай, сказаў прыблізна так: "Ну, гэта як салдат сядзіць у акопе. Ён жа не бегае па полі, не гарлае, не прыгае да неба.
Самы час нагадаць, што альбо сёння, альбо заўтра дзень народзінаў Алеся Дудара.
Лонгрыд пра тое, чаму я нават у самыя чорныя гадзіны ўсё адно ведаю, што мы паспеем дажыць да святла:)
Падчас складання паказальнікаў да кнігі выбраных артыкулаў з "Савецкай Беларусі" стогадовай даўніны з'явілася ў мяне адна праблема этычнага характару. Хачу пачытаць, што думаеце.
Днямі было ў стужцы вельмі цікавае абмеркаванне "Чаму сто год таму прайграла Белая армія".
Простую, але дакладную думку напаткала ў стужцы – на жаль, не памятаю, хто сфармуляваў.
Гэта падсвечнік, Івянецкая кераміка. Ён мае просценькую, але ўсё ж гісторыю) Апошнім часам я пачала моцна захапляцца вельмі простымі гісторыямі, без экшну.
Еду ў электрычцы ў касцюме, што называецца, "жэншчыны" – з макіяжам і фрызурай.
