Блог Ганна Севярынец

Тут унутры, канешне, вельмі цяжка. І не таму, што кожную раніцу прачынаешся да свету і не засынаеш болей, бо не хочацца, каб цябе выцягвалі з пасцелі, калі раптам прыдуць.

От чаго я шкадую ў сваім цяперашнім адлучэнні ад школьнага настаўніцтва – што не магу проста цяпер і зараз уступіць у канструктыўнае ўзаемадзеянне якога-небудзь харошага школьнага класа з нейрасеткамі.

Была сёння на Вайсковых, трохі прыбралася ў нашых: у Чорнага і Труса, у Бянігны Іванаўны, Купалавай маці, у бацькі Міхася Багуна, у Дударова настаўніка Пятра Маккавеева і ў доктара Гузарэвіча, які, працу

Дарагія, давайце ўдыхнем-выдыхнем, шчэ троху падыхаем глыбока і працягнем ісці цераз пекла і не абарочвацца. А то тыя, хто нас пужае, такі дасягнуць сваіх мэтаў.

Лонгрыд пра падлеткаў і не толькі пра іх.