Адна з нешматлікіх традыцый майго жыцця – гэта штогадовае падарожжа ў сталіцу Дня беларускага пісьменства. Сёлета выпала ехаць далёка – ажно ў Іванава, ці Янаў-Палескі, як называлі гэтае заходнепалескае мястэчка да 1940 года.
У шпіталі, я і ў войску, пачынаеш цаніць самыя простыя рэчы. Так атрымалася, што ў шпіталь – Магілёўскую гарадскую лякарню хуткай медыцынскай дапамогі – я трапіў праз тры гады пасля таго, як там жа мне рабілі аперацыю, звязаную з апендыцытам. Цяпер – таксама аперацыя, таксама ў вобласці жывата, таксама зіма…
Паколькі атрымалася так, што раптам з’явіўся вольны час, то надарылася магчымасць падумаць і асэнсаваць тое, што не паспяваеш заўважыць, будучы занятым паўсядзённымі клопатамі.
Спынюся на трох рэчах.
1 траўня 2002 года. Заканчваючы першы курс ВДУ імя П.М. Машэрава, задумваўся пра тое, што зусім мала ведаю сваю радзіму, за 20 год жыцця пабыўшы толькі ў дзясятку гарадоў – наперш там, дзе жывуць сваякі або з рознымі экскурсіямі. А што я ведаю пра, напрыклад, Паставы, Пружаны, Чэрыкаў, Мазыр, Ваўкавыск і Барысаў? Толькі тое, у якой вобласці яны знаходзяцца? Таму вырашыў сесці на цягнік і накіравацца ў Барысаў. Проста так, без нейкай папярэдняй падрыхтоўкі.
З 8 па 12 чэрвеня група беларускіх настаўнікаў і журналістаў разам з дэлегацыямі з Арменіі, Казахстана і Украіны прыняла ўдзел у летняй школе, арганізаванай пры падтрымцы Інстытута Фойо ў Кальмары – горадзе на поўдні Швецыі. Семінар быў вельмі карысным як для настаўнікаў, так і для журналістаў, але ж запомнілася паездка не толькі працай…
Ідэя пабегаць разам з класам нарадзілася ў мяне даўно, але ўсё ніяк не знаходзіла свайго ўвасаблення: то думаў пабегаць з вучнямі вакол гімназіі, то на школьным стадыёне… Але час ішоў, і летась я выпусціў свой 11 “А” клас. Клас выпусціў – ідэя засталася…
Так здарылася, што менавіта дзякуючы сваім вучням, якія вырашылі навучыцца пісаць беларускай лацінкай, я стаў выкладаць курсы беларускай мовы “Мова нанова-Магілёў” у траўні 2014 года. А ў пачатку 2015-га на гэтыя курсы пачалі хадзіць і мае пяцікласнікі, што вельмі ўсхвалявала і парадавала.
Вельмі прыемна, што мая паездка на семінар па медыяадукацыі на Кіеўшчыну ў жніўні 2014 года скончылася прапановай перакласці на беларускую мову метадычны дапаможнік “Як стварыць сучасную школьную газету?”, аўтарам якога з’яўляецца вядомы медыятрэнер, член савета дырэктароў Украінскай асацыяцыі перыядычнай прэсы Сяргей Чарняўскі.
Калі сёлета стаяў на лінейцы з маім 5 “Б”, згадваў такі ж дзень і такую ж лінейку, калі я ў 2007 годзе пачынуў новы навучальны год і ўласную настаўніцкую дзейнасць з тым 5 “Б”, які ў 2014 годзе стаў маім 11 “А”...І хаця жыццёвыя гісторыі паўтараюцца, не паўтараемся мы самі, пастаянна змяняючыся і кожны раз па-новаму гледзячы на тое, што было ў мінулым, кожны раз адкрываючы новы, дагэтуль не вядомы сэнс у даўно мінулых падзеях
Учора я вярнуўся з амаль тыднёвай паездкі ва Украіну, дзе прыняў удзел у міжнародным трэнінг-семінары “Медыяасвета: практычныя мадэлі”, якія праходзіў у гарадку Буча пад Кіевам. Акрамя практычных уменняў і тэарэтычных ведаў, якія я набыў падчас семінара, не менш важным, быў і сам побыт у дзяржаве, якая перажывае сёння вельмі складаныя часы, былі кантакты з украінскімі калегамі, з мясцовымі журналістамі і простымі ўкраінцамі, што дазволіла па-іншаму паглядзець на сітуацыю ў краіне, дазволіла лепш і глыбей спазнаць тое жыццё, якім жывуць цяпер нашы паўднёвыя суседзі.
Сёлета я выпусціў 11 клас – развітаўся як настаўнік з дзецьмі, з якімі 7 год быў разам як класны кіраўнік. Здаецца, толькі нядаўна пераступіў парогі гімназіі як малады спецыяліст, атрымаў класнае кіраўніцтва ў 5 “Б” класе, спазнаў першую радасць зносін з дзецьмі і сутыкнуўся з першымі цяжкасцямі, а вось ужо мінуліся апошні званок і выпускны вечар, вось ужо мы разам сустрэлі світанне і - развіталіся… З кімсьці, магчыма, назаўджы…
