На шчасце і на жаль, функцыі адукацыі маюць змяніцца. Адасобіцца ад новай інфармацыйнай эры немагчыма. А яна вымагае зменаў. Працэс зменаў, балючы, некамфортны, падаецца, што можна і па-старому. Але, варта памятаць, што каменная эра скончылася не таму што ў свеце зніклі камяні. Тыя, хто не хоча мяняцца скатваюцца на перыферыю - і людзі і дзяржавы.
Развіццё патрабуе ўмення выбіраць, будаваць сувязі і трэніраваць кампетэнцыі. Гэтыя тры фактары падтрымліваюць рухавік развіцця, якім з'яўляецца матывацыя да дзеяння.
Эканаміст і спецыяліст па статыстычным аналізе Дзмітрый Івановіч у сваім блогу зрабіў апрацоўку дадзеных даследавання PISA-2018.
З аднаго боку, катастрофы ў беларускай адукацыі, па выніках PISA, няма. Мы не ведаем тэндэнцыю, бо гэта першы ўдзел, але вынікі больш-менш сярэднія. Але ж адначасова ганарыцца нам таксама няма чым. Нам яшчэ далека да азіяцкіх краін, нават далека і да больш падобных да нас культурна і эканамічна Эстоніі і Польшчы, напрыклад. Да таго ж не працуюць міфы аб выключнасці нашых вучняў і аб сацыяльнай роўнасці.
Адукаванка – гэта некамерцыйная грамадзянская ініцыятыва. Яе асноўная роля – стварыць пляцоўку, дзе сходяцца праблемы адукацыі, іх патэнцыйныя рашэнні і людзі, якія гатовы над гэтым працаваць.
Уінстан Чэрчыль калісьці сказаў, што настаўнікі валодаюць уладай, пра якую прэм'ер-міністры могуць толькі марыць. Ці змянілася сітуацыя з тых часоў? Што кажуць Данута СТЭРНА, эксперт Цэнтра грамадзянскай адукацыі з Варшавы, д і Рос Морысан Макгіл — вядомы настаўнік і стваральнік сайта tеасhеrtооlkіt.со.uk.
Толькі некалькі цытат: “Для настаўнікаў, якія не дзеляцца з калегамі сваімі ведамі, будзе спецыяльнае месцау пекле”, "Нас матывуюць спаборнічаць, а не дзяліцца ідэямі", "Настаўнікі - рухавікі таго, што адбываецца ў адукацыі, не бацькі і не палітыкі".
