Мы становимся свидетелями того, что наши учащиеся не умеют выбирать правильный контент информации из Интернета. Если раньше использовали Интернет для поиска новых знаний, то сейчас для времяпровождения - "зависания". И не всегда ребенок просматривает информацию, которая полезна для человеческого разума, тем самым ограничивая себя от духовно-нравственных ценностей цивилизованного мира.
Подходит к концу третий год молодого специалиста. Пора потихоньку подводить итоги. Большой опыт я получил в стенах моей школы. Не было ни единой мысли, что за эти три года буду работать в различных ипостасях. Все началось с учителя математики и ЧЗС. На ЧЗС старшие классы вернули меня в воспоминания. Я любил физкультуру за спортивные игры. Поэтому каждый урок физкультуры я играл вместе с детьми, оставаясь при этом учителем.
Вядомая прымаўка – колькі алкаголіку не дай грошай, ён не стане заможным. Бо заможна жыве той хто разумна траціць, кантралюе выдаткі.
Выхоўваць патрыёта Беларусі ў рускамоўнай школе - гэта дэмагогія і бутафорыя. І гэтую фальш школьных мерапрыемстваў па выхаванню беларускага патрыятызму настаўнікамі, якія не ў стане нават іх правесці па-беларуску, дзеці падсвядома адчуваюць.
Сёння інтэрнэт уплывае як на калектыўны, так і на персанальны імідж настаўніка нашмат больш, чым заробак і створаны дзяржавай сацыяльны статус прафесіі разам узятыя.
Канешне, падручнік гісторыі – не мастацкі тэкст. Аднак чаканы аповед пра эпоху ледавікоў, мамантаў, жыццё першабытных людзей, што насялялі наш край, настройвае 12-гадовага вучня на таямніча-апавядальны лад, запаволены рытм з аазісамі малюнкаў, схематычных картаў і храналагічных стужак. Праз гэта павінен нарадзіцца тэкст, як бы запісаны з голасу настаўніка, што «сваімі словамі», проста апавядае пра незнаёмае. Такога, на жаль, я не магу сказаць пра тэкст падразгляднага падручніка.
Псеўдапатрыятызм падтрымлівае дзяржава! Здагадка пацвердзілася расповядам жанчыны: яна аднойчы падрыхтавала з дзяўчынкай прыгожую песню на нейкі конкурс з прэтэнзіяй на высокае месца, але яе “папрасілі” замяніць песню, бо яна на словы Някляева.
Калі б здарыўся цуд і мяне ўзялі назад у школу настаўніцай, я б хацела выкладаць... рускую літаратуру. Не, фізіку сваю я люблю бязмерна, але як грамадзянка я рабіла б самую важную справу, ад якой залежыць: будзем мы, беларусы, жыць — ці знікнем. А гэтую справу лепш рабіць у гуманітарнай сферы.
Беларускае пяціборства: чаму Ігар Хрол збіраўся паступаць у Маскоўскі ўніверсітэт, туды пераможцаў міжнародных алімпіяд прымалі без іспытаў, але перадумаў, застаўся ў Беларусі?
Неяк у беластоцкай краме пры разліку ў я недачула, пра што спытала ў мяне прадавец. “Co jeszcze raz?” — перапытала я, механічна пераклаўшы адпаведны выраз з беларускай мовы. На што ў адказ атрымала ад польскай прадаўшчыцы рускае: “Пакет не нужен?”
Пацікавілася ў польскай сяброўкі, што я не так спытала. Аказваецца, у такіх сітуацыях у палякаў прынята казаць “Słucham?” (Слухаю?) альбо “Przepraszam?” (Прабачце?), а мой адказ быў некарэктным. Тое, што польская мова не з’яўляецца для мяне роднай, выдае не толькі мой акцэнт, але і няведанне сінтаксічных і іншых адметнасцей мовы.
