Відаць, зусім кепскія справы ў ІТ-краіне з кадрамі. А чаму ж не?! Немагчыма доўга скупляць-перавабліваць-красці найлепшыя кадры ў грамадства. Для сапраўды адказнага бізнэсу настаў час інвеставаць у адукацыю.
Кожны год дзіўлюся: калі нам усім надакучаць школьныя лінейкі? Фальшывыя словы, фальшывыя слёзы. Гэтыя грымучая сумесь з бантаў, гіпюру, абцасаў і вечных беларускіх фігаў у кішэнях.
Ёсць адна сацыяльная група, для якой каштоўнасці самавыяўлення – натуральны стан. Гэта настаўнікі. Большасць настаўнікаў працуе ў школе не дзеля славы і грошай. У іх праца – гэта сапраўдны драйв, які яны адчуваюць, калі ствараюць будучыню.
В данной публикации я хочу рассказать о идеях, которые плавают в моем океане мыслей. Я верю, что каждая идея может жить, но какой будет план моей дальнейшей деятельности, станет известно только в августе, после долгожданного отпуска.
Мы становимся свидетелями того, что наши учащиеся не умеют выбирать правильный контент информации из Интернета. Если раньше использовали Интернет для поиска новых знаний, то сейчас для времяпровождения - "зависания". И не всегда ребенок просматривает информацию, которая полезна для человеческого разума, тем самым ограничивая себя от духовно-нравственных ценностей цивилизованного мира.
Подходит к концу третий год молодого специалиста. Пора потихоньку подводить итоги. Большой опыт я получил в стенах моей школы. Не было ни единой мысли, что за эти три года буду работать в различных ипостасях. Все началось с учителя математики и ЧЗС. На ЧЗС старшие классы вернули меня в воспоминания. Я любил физкультуру за спортивные игры. Поэтому каждый урок физкультуры я играл вместе с детьми, оставаясь при этом учителем.
Вядомая прымаўка – колькі алкаголіку не дай грошай, ён не стане заможным. Бо заможна жыве той хто разумна траціць, кантралюе выдаткі.
Выхоўваць патрыёта Беларусі ў рускамоўнай школе - гэта дэмагогія і бутафорыя. І гэтую фальш школьных мерапрыемстваў па выхаванню беларускага патрыятызму настаўнікамі, якія не ў стане нават іх правесці па-беларуску, дзеці падсвядома адчуваюць.
Сёння інтэрнэт уплывае як на калектыўны, так і на персанальны імідж настаўніка нашмат больш, чым заробак і створаны дзяржавай сацыяльны статус прафесіі разам узятыя.
Канешне, падручнік гісторыі – не мастацкі тэкст. Аднак чаканы аповед пра эпоху ледавікоў, мамантаў, жыццё першабытных людзей, што насялялі наш край, настройвае 12-гадовага вучня на таямніча-апавядальны лад, запаволены рытм з аазісамі малюнкаў, схематычных картаў і храналагічных стужак. Праз гэта павінен нарадзіцца тэкст, як бы запісаны з голасу настаўніка, што «сваімі словамі», проста апавядае пра незнаёмае. Такога, на жаль, я не магу сказаць пра тэкст падразгляднага падручніка.
