Спадзяюся, што мае думкі і высновы будуць цікавыя педагагічнай грамадскасці. Справа ў тым, што ў некаторых выпадках я буду прадстаўляць не толькі сябе, а цэлую групу настаўнікаў, якія адказвалі на пытанні ў рамках сацыялагічных даследванняў.
Калі сёлета стаяў на лінейцы з маім 5 “Б”, згадваў такі ж дзень і такую ж лінейку, калі я ў 2007 годзе пачынуў новы навучальны год і ўласную настаўніцкую дзейнасць з тым 5 “Б”, які ў 2014 годзе стаў маім 11 “А”...І хаця жыццёвыя гісторыі паўтараюцца, не паўтараемся мы самі, пастаянна змяняючыся і кожны раз па-новаму гледзячы на тое, што было ў мінулым, кожны раз адкрываючы новы, дагэтуль не вядомы сэнс у даўно мінулых падзеях
Гэтыя нататкі я напісаў перш за ўсё для тых бацькоў, хто, нават вырасшы ў пасьляваеннай рускамоўнай беларускай сям’і, з пэўнага імпульсу адчуў этычную і эстэтычную патрэбу ў штодзённым побыце карыстацца нашай роднай мовай ня толькі публічна, але і ў сям’і, з сваімі блізкімі і роднымі.
Узнікае адно пытанне – чаму ж потым пра пераможцаў, хто заняў першае месца і атрымаў ганаровае званне «Настаўнік года», не чуваць у прафесійным асяродку?
Дзіўная рэч: міністэрскі чыноўнік павучае настаўніка, як яго вучні павінны сшыткі падпісваць. Дык што ж: нашы настаўнікі і гэтага не ведаюць? А можа не трэба такая вайсковая абавязалаўка? Няхай у розных настаўнікаў сшыткі падпісваюцца па-рознаму?..
У гэтым годзе першы ўрок Дня ведаў пройдзе на тэму «Дзякуй салдатам Перамогі за тое, што не ведаем вайны».
Міністэрства адукацыі лічыць, што тэма “Перамогі савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне” будзе спрыяць “фарміраванню грамадзянскасці і патрыятызму, нацыянальнай самасвядомасці падрастаючага пакалення і стаць магутным імпульсам для арганізацыі выхаваўчай работы”.
Чаму зноў вайна? Да чаго нас рыхтуюць? Нацыянальную свядомасць якой нацыі фармуюць, калі Беларусь наогул у тэме не згадваецца?
Учора я вярнуўся з амаль тыднёвай паездкі ва Украіну, дзе прыняў удзел у міжнародным трэнінг-семінары “Медыяасвета: практычныя мадэлі”, якія праходзіў у гарадку Буча пад Кіевам. Акрамя практычных уменняў і тэарэтычных ведаў, якія я набыў падчас семінара, не менш важным, быў і сам побыт у дзяржаве, якая перажывае сёння вельмі складаныя часы, былі кантакты з украінскімі калегамі, з мясцовымі журналістамі і простымі ўкраінцамі, што дазволіла па-іншаму паглядзець на сітуацыю ў краіне, дазволіла лепш і глыбей спазнаць тое жыццё, якім жывуць цяпер нашы паўднёвыя суседзі.
Давайце ўявім, што здарыўся цуд, і настаўнікам забаранілі дзяжурыць на дыскатэках, хадзіць па хатах небяспечных сем’яў, выпрошваць грошы ў бацькоў на рамонт школы і пісаць справаздачы. Ды яшчэ сталі за працу плаціць сярэднестатыстычны заробак, які ў Мінску складае 800 даляраў. І што? І нічога!
Сёлета я выпусціў 11 клас – развітаўся як настаўнік з дзецьмі, з якімі 7 год быў разам як класны кіраўнік. Здаецца, толькі нядаўна пераступіў парогі гімназіі як малады спецыяліст, атрымаў класнае кіраўніцтва ў 5 “Б” класе, спазнаў першую радасць зносін з дзецьмі і сутыкнуўся з першымі цяжкасцямі, а вось ужо мінуліся апошні званок і выпускны вечар, вось ужо мы разам сустрэлі світанне і - развіталіся… З кімсьці, магчыма, назаўджы…
Як і мы, польскія педагогі, заклапочаны якасцю адукацыі вучняў. Мне пашчасціла разам з Тамарай Мацкевіч і Аленай Радзевіч 4 дні паўдзельнічаць у працы Лабараторыі адукацыйнай практыкі, дзе настаўнікі разам з дырэктарамі школ навучаліся метадам паглыблення практыкі выкарыстання АА.
